چو مویِ دُختِرَل الحق درازه
همیشه در زِمونه نامِ یلدا
چِقه خاشه کِنارِ گلعذاری
وِرَنگُفتی درایه شامِ یلدا
الا ای دخترِ گیسو طلایی
مونِه بِنداز بینِ کامِ یلدا
بهارونی که پشتِ چیش داری
گلِ وامیزِنه هنگامِ یلدا
خزون دَر میره و می پاشه از هم
زِ مِسّون میرِسه ایامِ یلدا
ولی تا گل درایه بینِ دَشتَل
دو چِلّه میرِسِه فرجام یلدا
پس از عهدِ خزون هر جا بهاره
فنا وَیمو غم و آلام یلدا
بِزه دُخته قِری سِی مَحضه مانَل
که سرما جیکِسه تا بامِ یلدا
دِسِه یارِ بِگی از خونه دَر رَو
بِزه جامی بنام جامِ یلدا
به رخص و پایکوبی رونقی دِه
بهاری رَو بِده با گامِ یلدا
در این آیین نابِ باستانی
به عشق اعلام کن اعلامِ یلدا
اشاره کُه به عشوه سویِ کافی
بِده سِی ما نِپه اِنعامِ یلدا
یلداتون خجسته و فرخنده
*متخلص به «کافی رودفاریابی» شاعر و نویسنده اهل رودفاریاب بخش ارم شهرستان دشتستان
